Kurset startar måndag 20. mars på Skollebakken aktivitetshus. Det er eit landsdekkande tilbod som er med på å gi personar med demens eit betre omsorgs- og aktivitetstilbod. Ein aktivitetsvenn er ein frivillig som gjer aktivitetar i lag med ein som har demens. Desse koplast saman på bakgrunn av felles interesser, slik at begge to skal ha glede av det dei finn på.
– Det fine med dette tilbodet, er at den sjuke får lov til å halde fram med å bruke og utvikle den friske delen av seg. Sjølv om ein kanskje slit med hukommelsen, kan ein ha like stor glede av å gå på fisketur som før, til dømes. Dette er viktig for trivsel og livskvalitet, men kan i tillegg også vere med på å bremse utviklinga av sjukdomen. Det er også slik at sjølv om ein person med demens kanskje gløymer sjølve aktiviteten ein har gjort, så sit den gode kjensla i kroppen lenge, og påverkar heile kroppen og helsa positivt, fortel folkehelsekoordinator Kristine Dale.
Vil rekruttere
Demens er ei fellesnemning for ei gruppe hjernesjukdomar. Desse sjukdomane medfører symptom som dårleg hukommelse, svekka handlingsevne, dårlegare språkfunksjon, personlegdomsendringar samt endring av åtferd. Tilstanden gjev redusert evne til omsorg for seg sjølv.
Kristine Dale kan fortelje at det er fleire i Ulstein som ynskjer seg ein aktivitetsvenn. Ho håper dei skal klare å rekruttere mange nye frivillige i tida framover.
– Dette er noko av det mest meiningsfulle og fleksible ein kan gjere, meiner Dale.
Høg terskel
Kari Janne Ringstad er leiar for koordinerande eining i Ulstein kommune. Ho meiner at terskelen for å søke hjelp som pårørande kan vere høg. Ein føler ofte ansvar for den som er sjuk. Difor tykkjer ho at det er flott at Norunn, som har spisskompetanse innan sjukdomen, har vorte demenskontakt.
– Det gjer vegen til hjelp og forståing mykje kortare og dermed vert det heller ikkje like skambelagt å søkje hjelp. For når ein som pårørande kjem til det punktet der ein treng bistand, så skal ein faktisk få det også, ytrar ho.
Norunn nikkar samtykkande og fortset:
– Det er viktig å få fram at det ikkje berre er dei på 80 pluss som får demens. Ein kan også oppleve sjukdomen i ung alder, heilt ned i 40-åra. Og det er kanskje denne gruppa som treng mest omsorg. Det kan vere veldig vanskeleg å vite korleis ein skal takle ei slik diagnose, om til dømes ektefellen din får demens og er midt i livet. Ein ynskjer jo å behalde dei ein er glad i lengst mogleg. Då er det godt å kunne snakke med nokon som veit kva det handlar om og som forstår deg.
- Snakk om det
Norunn Dimmen skal fortsetje i arbeidet sitt som heimesjukepleiar i tillegg til stillinga som demenskontakt.
– Eg er takksam for å kunne få lov til å hjelpe andre menneske i ein vanskeleg livssituasjon. Å føle at du mistar nokon to gongar er ein trist følelse å sitje med, men det er diverre slik demens kjennast for pårørande, seier Norunn.
Kva er det beste rådet de vil gje ein pårørande?
– Snakk om det. Forklar dine nærmaste kvifor personen dei er glad i har forandra seg. Ikkje lat det verte «noko vi ikkje snakkar om». Ikkje sit aleine med tankane dine. Ta i bruk støtteapparatet som no finst i kommunen. Vi er her for å hjelpe og saman kan vi gje både deg som er frisk og den som er sjuk ein betre kvardag, avsluttar Dimmen og Ringstad.
